ΆΝΘΕΙΑ - ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Ογδόντα στάδια μέτραγε ο Παυσανίας,  για να φτάσει,  από τη πόλη των Φαρών στην Άνθεια, κείνη τη πόλη,  για την οποία μίλαγε ο Όμηρος στην Ιλιάδα του,  βάζοντας τον Αγαμέμνονα να προσφέρει στον Αχιλλέα  επτά πόλεις

« Επτά δε οι δώσω ευναιόμενα πτολίεθρα.

Καρδαμύλην, Ενόπην τε, και Ιρήν ποιήεσσαν,

Φηράς τε ζαθέας, ηδ’ Ανθειαν βαθύλειμον,

Καλήν τα’ Αίπειαν, και Πήδασον αμπελόεσσαν,

Πάσαι δ’ εγγύς αλός, νεάται Πύλου ημαθόεντος» 

{, Ομηρ. Ιλιάδ. 1, στ. 149-156}

και ανάμεσα τους « ....Φαράς τε ζαθέας` ηδ’ Άνθειαν βαθύλειμον».
Την Άνθεια που περπάτησε ο Παυσανίας και έγραψε ότι, μετά τον Όμηρο, Θουριατών πόλη την είπανε.

« Εντεύθεν προς την μεσόγαιαν της Μεσσηνίας σταδίους προελθόντι ογδοήκοντα, έστιν η θουριατών πόλις, Άνθειαν δε αυτήν εν τοις έπεσιν ωνομάσθαι τοις Ομήρου λέγουσι`..."   {Παυσ. ΙV 21}.

ΤΑ "ΚΑΤΑΦΎΓΙΑ" ΠΟΥ ΛΈΝΕ  ΟΙ ΧΩΡΙΑΤΕΣ

ΔΗΛΑΔΉ ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΊ ΤΆΦΟΙ ΟΠΩΣ ΉΤΑΝ 

ΠΡΙΝ ΚΆ-ΝΟΥΝ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΌΓΟΙ

Τα  «Ελληνικά»  κει πάνω στο λόφο κοιμούνται ακόμα. Κοιμούνται χιλιάδες χρόνια τώρα, ίδια και απαράλλαχτα,  όπως τ' αντίκρισε  ο Παυσανίας,  χωρίς ν' αλλάξει ο τόπος τα χρώματα, και τα χώματα`  κοιμούνται ακόμα, μέσα στα σπλάχνα του λόφου,  με πάνω τους  κυπαρίσσια, ελιές,  και νεροπούλια που τρελαίνονται στον τον ήλιο, απο τ' αερικά και τα χρώματα.

Και να δεις ο δρόμος δύσκολος δεν είναι να φθάσεις στα Ελληνικά». Ακολουθώντας το δημόσιο δρόμο, μετά τη Θουρία, θα φτάσεις στην Άνθεια και κει στο καφενείο του Γραμπά, σου δείχνουν το δρόμο. Από κει άρχιζε το παλιό μονοπάτι για τη Άνω πόλη και από κει κατεβαίνει το ίδιο μονοπάτι για τη Κάτω πόλη, προς τα «Λουτρά». 
Σήμερα δρόμος με άσφαλτο έγινε και ανεβαίνει προς το λόφο επάνω, εκεί που χρόνια τώρα « Ελληνικά»  ονομάζουν. Ένας  ευλογημένος τόπος, κατάφυτος από ελιές και κυπαρίσσια, γεμάτος  «καταφύγια», όπως λένε οι ντόπιοι τους μεγάλους και μικρούς μυκηναϊκούς τάφους, με τρεις σειρές από τείχη, ακρόπολη, λαξευτή στο βράχο δεξαμενή,  και επιφανειακά ίχνη κτισμάτων όλων των εποχών.

Ένας τόπος γεμάτος  ήλιο και σιωπή και κτερίσματα και θρύψαλα ιστορίας και τεράστιους δόμους από τα τείχη, που πήρανε οι χωρικοί να φτιάχνουν «αρμάκια»  και «σώστρες» για τα χώματα,  στα χτήματα τους

Όλα αυτά σωριασμένα ανάκατα να κρατιούνται πάνω τους μνήμες και άνθρωποι,  και οι γέροντες  παραμυθάδες να ιστορούνε στους καφενέδες τα περασμένα, με σωρό τα λιόδενδρα φυτεμένα πάνω στα ερείπια της ακρόπολης και στις «γούβες» μπροστά στους μυκηναϊκούς τάφους.